معرفی و دانلود کتاب افغانی کشی | محمدرضا ذوالعلی | انتشارات پیدایش

تمرکز اصلی محمدرضا ذوالعلی در کتاب افغانی کشی، معطوف به روایت دشواری‌های زندگی نسلی از مهاجرین افغان بوده که نه در میهن، بلکه در ایران چشم به جهان گشوده‌اند؛ نسلی که اگرچه هیچ خاطره‌ای از زادگاه در یاد ندارند، به واسطه‌ی تربیت پدران و مادران خویش، خواسته یا ناخواسته، به حاملان هویت افغانی بدل گشته‌اند. سرگشتگیِ هویتی این نسل از افغانیان مهاجر، بی‌گمان اصلی‌ترین درونمایه و مضمون کتاب پیش رو را تشکیل می‌دهد.

محمدرضا ذوالعلی، نویسنده‌ی نام‌آشنای اهل کرمان، در کتاب افغانی کشی که رمانی‌ست خواندنی و تأثربرانگیز، به روایت دشواری‌های زندگی مهاجران افغانِ ساکن ایران پرداخته است. داستان این کتاب حول محور رابطه‌ی دختری افغان به نام فیروزه با مردی ایرانی به نام رسول می‌گردد. گفتنی است که اثر پیش رو در سال 1395 «کتاب شایسته‌ی تقدیر جایزه‌ی مهرگان ادب» لقب گرفت.

درباره کتاب افغانی کشی

منبع: https://www.ketabrah.ir/%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8-%D8%A7%D9%81%D8%BA%D8%A7%D9%86%DB%8C-%DA%A9%D8%B4%DB%8C/book/68801

نور سبزرنگ مهتابی بالای قبر حالتی اسرارآمیز و مقدس به فضا می‌داد. سرش را بالا گرفت و سقف را نگاه کرد. صدای دعا خواندن و زمزمه زن‌ها به گوش می‌رسید. وارد اتاق مدفن شد. زن و مرد جوانی در حال عکس گرفتن بودند. زنی بچه به بغل به دیوار تکیه داده بود و گریه می‌کرد. پسر، کناری نشست و به دیوار تکیه داد. خنکای دیوار به تنش نشست. لرزش گرفت. خودش را جلو کشید تا از دیوار فاصله داشته باشد. زن و مرد هنوز از خودشان عکس می‌گرفتند. بیشتر زن. اما مرد هم عکس می‌گرفت. یک عکس دوتایی هم گرفتند. پسر برایشان گرفت. بعد زن اطرافش را نگاه کرد. نگاه سریعی هم به او انداخت و چادرش را درآورد. پیراهن مردانه چهارخانه و شلوار جین گشادی تنش بود. روسری‌اش را هم انداخت دور گردنش. شوهرش نیم‌نگاهی به پسر انداخت و چند عکس از زن گرفت. کارشان که تمام شد. زن چادرش را پوشید و بی‌صدا بیرون رفتند.

افغانی کشی از بسیاری جهات، خصوصاً از حیثِ ادبی، رمانی منحصربه‌فرد و شایان توجه است. اما آنچه بیش از همه این کتاب را به اثری مهم و شایسته‌ی تحسین بدل ساخته، نگاه انسانی نویسنده در پرداختن به موضوع مهاجران افغان بوده است. خصیصه‌ی اصلی این نگاه، برخورداری از همدلی‌ای ژرف با مهاجران دردآشنای افغانِ ساکن در ایران، ضمن دوری از احساسات‌گرایی و شعارزدگی است.

پسر سرش را بالا گرفت و سقف را نگاه کرد. یاد مادرش افتاد. فکر کرد کاش روح مادرش اینجا بالای ضریح نشسته باشد و نگاهش کند. با همان چادرمشکی گلداری که آن روز توی پارک پوشیده بود؛ آخرین باری که با هم به پارک رفتند. /متوجه فیروزه شد که داشت به ضریح دست می‌کشد… نه! داشت پولی را به داخل شیشه روی مقبره می‌انداخت. چشم‌هایش پر از اشک بود. نور سبز شبیه نوازشی مهرآمیز روی صورتش افتاده بود و حالتی قدیس‌وار به او می‌داد.