معرفی و دانلود کتاب سفر قهرمانی مادرانگی: یافتن خود و مواجهه با آن | لیزا مارچیانو | انتشارات بنیاد فرهنگ زندگی دیجیتال

در بخشی از کتاب سفر قهرمانی مادرانگی: یافتن خود و مواجهه با آن می‌خوانیم

فرزندانم سال‌های اول را در خانه تحصیل می‌کردند. آن سال‌ها را در کتابخانه‌ها، موزه‌ها و سفرهای جاده‌ای می‌گذراندیم. کریستال درست می‌کردیم، پروانه پرورش می‌دادیم و جوجه‌ها را مومیایی و جایی در حیاط پشت خانه خاکشان می‌کردیم. من قدر زمانی را که با فرزندانم به این شیوه می‌گذراندم، می‌دانستم. اما هیچ هفته‌ای نبود که از خودم نپرسم، آیا دارند به بهترین شکل آموزش می‌بینند یا نه؟ برای سال‌ها جواب بله بود. تاجایی‌که دیگر جواب بله نبود.

هر تجربه چالش برانگیزی این پتانسیل را دارد که ما را به سفری درونی به ژرفای ذهنمان رهنمود سازد و راهمان را به سمت کشف ثروت‌های بزرگ درونی باز کند. مادر شدن را نیز می‌توان در شمار این دست تجربه‌ها قلمداد کرد. اگر به خود مجال شکوفایی دهیم و تبعات مثبت و منفی نقش جدید خود را بپذیریم، مادری تصویری واضح و شفاف را از خودمان به ما نشان خواهد داد. مادری از ما می‌خواهد آنچه را که برایمان مهم‌تر است کشف و موضع خود را نسبت به آن اتخاذ کنیم. لیزا مارچیانو معتقد است این درست همان مسیری‌ست که به ما کمک می‌کند به فردی که باید باشیم تبدیل شویم.

به‌شدت غمگین بودم. درطول هفتۀ بعد بارها گریه کردم؛ اما مراقب بودم این کار را در خلوتم انجام دهم. در زمانی که برای مدرسه‌های مختلف تقاضا می‌دادیم، بارها این تصمیم را بررسی کردم. پسرم باهوش و خلاق بود و کمی در خواندن مشکل داشت. مدرسه‌ها چطور می‌توانند با او درست رفتار کنند؟ هنوز می‌خواستم او را نزدیک خودم نگه دارم و از او محافظت کنم. روزهایی بود که آرزو می‌کردم نظرش تغییر کند. یک روز گرم بارانی در ماه نوامبر از او خواستم با من به پیاده‌روی بیاید. ما مثل وقتی که پسربچه‌ای کوچک بود، در گودال آب با پا به هم آب پاشیدیم. اندوهگین شدم وقتی فکر کردم فرصت‌های کمی داریم که به این شکل با هم بگذرانیم. وسوسه می‌شدم خودم را قانع کنم که او نیاز دارد در خانه نزد من بماند. این‌گونه همه‌چیز می‌توانست به حالت قبل بازگردد. درواقع برای هردوی ما خوب بود که از مرحلۀ تحصیل در خانه عبور کنیم. وقتی او در سال جدید مدرسه را شروع کرد، آن را دوست داشت و کارهایش را به‌خوبی انجام می‌داد. من هم وارد مرحلۀ جدیدی از کارم شدم. زمان بیشتری داشتم که به کارهای بالینی و نوشته‌هایم بپردازم. وقتی ما از کنترل زندگی‌ خودمان و فرزندانمان دست می‌کشیم، ممکن است در غم بیفتیم.