پرش به محتوا
سمیوئل لنگهورن کلمنز (Samuel Langhorne Clemens) که او را با نام مارک تواین می‌شناسیم، در سال 1835 در ایالت میزوری آمریکا به دنیا آمد. مهاجرت مارک به همراه خانواده‌اش در چهارسالگی به ایالت هانیبال که هنوز مبتنی بر نظام برده‌داری بود، بعدها الهام‌بخش او در نگارش دو اثر مشهور در همین زمینه شد: «ماجراهای تام سایر» و «ماجراهای هاکلبری فین». او زندگی حرفه‌ای خود را با ژورنالیسم آغاز کرد و برای مدتی در یک مؤسسه‌ی انتشاراتی در قالب کارآموز و بعدتر به‌عنوان تایپیست و سرویراستار در یک روزنامه‌ی محلی مشغول به کار شد. این نویسنده که ویلیام فاکنر به او «لقب پدر ادبیات» آمریکا را داده است، در طول عمر 74 ساله‌ی خود آثار ادبی درخشان و مهمی از خود به جای گذاشت و در سراسر جهان همراه با آثارش به شهرت رسید. تواین در خلق آثارش از زندگی و تجربیات شخصی خود وام گرفته است. «سال‌های طلایی: داستانی از زندگی در قرن معاصر، زندگی بر روی می‌سی‌سی‌پی، غریبه‌ای در قصر، خاطرات شخصی ژاندارک و بیگانه‌ای در دهکده» عناوین برخی دیگر از آثار شناخته‌شده‌ی او هستند.
در بخشی از کتاب صوتی شاهزاده و گدا می‌شنویم
تام کوچک‌ترین پسر یک خانواده‌ی تنگ‌دست و فقیر است. پدر و مادرش با او مهربان نیستند و او خلأ محبت والدینش را از طریق دوستی با کشیش محله پر می‌کند. کشیش به او محبت می‌کند، خواندن و نوشتن یاد می‌دهد و نقش بزرگ‌ترین حامی و مشوق تام را در زندگی‌اش دارد. روزی تام مشغول پرسه زدن در حوالی کاخ سلطنتی پادشاه انگلستان است که چشمش به ادوارد، شاهزاده‌ی ولز می‌خورد. با هیجان و اشتیاق به‌سوی او می‌رود اما توسط گارد امنیتی کاخ دستگیر می‌شود. آن‌ها او را به اتهام سوءظن به درون کاخ می‌برند اما ماجرا جور دیگری پیش می‌رود. تام و ادوارد از خلال گفت‌وگو با یکدیگر مجذوب هم می‌شوند و هرچه بیشتر با هم صحبت می‌کنند به شباهت‌های بیشتری میان یکدیگر آگاه می‌شوند. آن‌ها نه‌تنها چهره‌ای بسیار شبیه به هم دارند، بلکه حتی در یک روز و یک سال به دنیا امده‌اند. اما دست سرنوشت یکی ر ابر تخت شاهی نشانده و دیگری را بر زمین بایر فقر. شاهزاده ادوارد همواره یک زندگی آزادانه و به‌دور از قید و شرط‌های سختگیرانه‌ی زندگی سلطنتی را آرزو می‌کرده است. در مقابل، تام نیز از کودکی رؤیای ثروتمند شدن را در سر داشته است. تام و ادوارد حالا در یک نقطه از زمان و مکان مقابل یکدیگر قرار گرفته‌اند و برای تحقق رؤیایشان دست به تصمیمی عجیب می‌زنند. آن‌ها قرار می‌گذارند برای مدتی به‌جای دیگری زندگی کنند. و این آغاز اتفاقات عجیب‌وغریبی است که برای این دو در طول رمان رقم می‌خورد…
اقتباس از کتاب صوتی شاهزاده و گدا
– تواین آنقدری نابغه است که در رمان شگفت‌انگیز شاهزاده و گدا، اخلاقیات مدنظرش را با بیانی طنز و شوخ‌طبعانه بیان کرده است. (E. L. Doctorow)
با مارک تواین بیشتر آشنا شویم
قیمت نسخه صوتی
منبع: https://www.ketabrah.ir/%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8-%D8%B5%D9%88%D8%AA%DB%8C-%D8%B4%D8%A7%D9%87%D8%B2%D8%A7%D8%AF%D9%87-%D9%88-%DA%AF%D8%AF%D8%A7/book/68957
مارک تواین (Mark Twain) در اثر خود با نام شاهزاده و گدا که در زمره‌ی آثار ماندگار ادبیات جهان به شمار می‌رود، ضمن روایت داستانی هیجان‌انگیز به انتقاد از تبعیض طبقاتی سازمان‌یافته و سیستم قضایی ناعادلانه‌ی انگلستان را در زمان خاندان تئودورها پرداخته است. او از سویی فساد دربار انگلستان و از سوی دیگر مصائب و مشکلات زندگی فرودستان جامعه را به چالش کشیده است. در رمان شاهزاده و گدا (The Prince and the Pauper) شخصیت ادوارد نماینده‌ی طبقه‌ی اشراف و بزرگ‌زادگان و شخصیت تام نماینده‌ی قشر فرودست جامعه محسوب می‌شود. مارک تواین در این رمان با هنرمندی تمام به تقابل موجود در زیست این دو قشر از جامعه پرداخته است.
سپیده‌دم روز بعد، گروه ولگردها راه‌پیمایی خود را آغاز کرد. زمستان بود. آسمان ابری بود و هوا سوز داشت. همه بدعنق بودند. رئیس دزدها شاهزاده را به هوگو سپرده و به جان کانتی دستور داد کاری به کار شاهزاده نداشته باشد. به هوگو هم سفارش کرد که با شاهزاده مهربان باشد. بعد از مدتی هوا معتدل‌تر شد و گروه کم‌کم روحیه‌اش عوض شد. حالا دیگر همه سربه‌سر هم می‌گذاشتند و به مسافران در جاده توهین می‌کردند. اما مسافران راه را برایشان باز می‌کردند و جرأت نداشتند جوابشان را بدهند. گاه‌گاهی نیز ان‌ها پارچه و لباس‌های روی پرچین‌ها را جلوی روی صاحبخانه‌ها برمی‌داشتند. اما صاحبان آن‌ها نه‌تنها به ولگردها اعتراض نمی‌کردند، بلکه انگار به‌خاطر نبردن خود پرچین از آن‌ها ممنون بودند. به‌زودی آن‌ها به یک خانه‌ی روستایی هجوم بردند و کشاورز و خانواده‌اش با ترس و لرز هرچه داشتند از پستو درآوردند تا به آن‌ها صبحانه بدهند. اما آن‌ها رفتار زننده‌ای با زن و دختران صاحبخانه داشتند و وقتی صبحانه‌شان را خوردند استخوان‌ها و سبزی‌های باقی‌مانده را به سر و صورت کشاورز و پسرش زدند. آن دو نیز دائم جاخالی می‌دادند. اما هر بار که استخوانی به یکی از آن‌ها می‌خورد، ولگردان هورا می‌کشیدند.