معرفی و دانلود کتاب صوتی عشق هرگز نمی‌میرد | مونا اسکندری | گروه فرهنگی سماوا

کتاب صوتی عشق هرگز نمی‌میرد، زندگی نامه پروین سلگی، همسر جانباز شهید سردار حاج میرزا محمد سلگی، زندگی و سرگذشت این همسر شهید را از زبان خودش روایت می‌کند. این کتاب که توسط مونا اسکندری گردآوری شده، از خاطرات کلاس پنجم پروین آغاز می‌شود. در همان زمان بوده که این همسر شهید، با میرزا مواجه شده بود و از همان زمان به قولِ خودش: «هم می‌خواستم ببینمش و هم نمی‌خواستم».

امیر که دیگر بسیجی شده بود و با حاج حسین کیانی و حاج علی مراد سلگی که نفرات اولیه‌ی سپاه نهاوند بودند، هم‌نشین می‌شد از طرف بسیج دعوت شد به جبهه. داگُل مانده بود چه بگوید. برادرهای دیگرم هم جبهه بودند و تنها بهانه‌ی ماندن امیر در نهاوند، همین بود. بابا خدامراد کم‌حرف بود، فقط یکی دو بار به او گفت: «رولَه. دَرسِتَه بَخو ایشالا بزرگ‌تر شدی رو». اما امیر آن‌قدر مهربان بود که کسی نمی‌توانست به او نه بگوید. من هم فکر می‌کردم او را به آموزشی می‌برند و برای اینکه دوازده سیزده سال بیشتر ندارد، او را به نهاوند بر می‌گردانند.

کتاب صوتی عشق هرگز نمی‌میرد نوشته‌ی مونا اسکندری، به بیان زندگی و خاطراتِ پروین سلگی، همسر جانباز شهید سردار حاج میرزا محمد سلگی می‌پردازد. کتاب در 17 فصل تنظیم شده است و در آن مراحل مختلف زندگی پروین سلگی از سال‌های قبل از انقلاب گرفته تا ازدواجش با شهید میرزا محمد سلگی و وقایع دفاع مقدس گفته می‌شوند.

درباره‌ی کتاب صوتی عشق هرگز نمی‌میرد

در فصل‌های بعدی کتاب عشق هرگز نمی‌میرد، میرزا به خانواده‌ی پروین نامه‌ای می‌نویسد و زمانی که می‌خواهند به نامه پاسخ دهند، چون کسی به غیر از پروین سواد نداشته است، بقیه متن را می‌خوانند و پروین می‌نویسد. این نامه‌نگاری‌ها ادامه پیدا می‌کند تا اینکه بالاخره میرزا که سربازی‌اش تمام شده بود، سر و کله‌اش پیدا می‌شود. میرزا که با برادرش آمده بوده، از پروین خواستگاری می‌کند و او را با خودش به روستای‌شان می‌برد. مدتی پس از جشن عروسی، میرزا برای پیدا کردن کار به تهران می‌رود و از آن به بعد بین تهران و نهاوند در رفت‌وآمد است.

برای بدرقه‌اش به بسیج رفتیم. جثه‌ی امیر از همه کوچک‌تر بود. داگل برای رزمنده‌ها آیه‌الکرسی می‌خواند. خیالش را هم راحت کرده بودم که امیر آموزش نظامی می‌بیند و بر می‌گردد، اما آموزشی راهی برای رفتنش به جبهه شد. یکی دو ماهه می‌رفت و بر می‌گشت. وقتی می‌آمد، همه‌مان خانه‌ی داگل خودمان را مهمان می‌کردیم. بچه‌ها از سر و کول امیر بالا می‌رفتند. داگل هم خوشحال بود که بچه‌اش صحیح و سالم است.