معرفی و دانلود کتاب عشق در سال‌های قحطی | نگین پوراسلامی | انتشارات ندای الهی

این داستان با زبانی محاوره و لحنی عامیانه نوشته شده و در شمار رمان‌های گفت‌و‌گومحور قرار دارد. در این‌گونه آثار معمولاً گفت‌و‌گوها نقش پررنگی در پیش بردن ماجرا و روایت داستان دارند و درونیات شخصیت‌ها را به خوبی نمایان می‌کنند.

خواندن این کتاب به علاقه‌مندان به داستان‌های ایرانی با درون‌مایه‌ی زندگی اجتماعی و سنتی دهه‌های گذشته‌ی تهران توصیه می‌شود.

در بخشی از کتاب عشق در سال‌های قحطی می‌خوانیم

گیس‌سیاه تک‌دختر جهانگیر خان از زن دومش ماه تابان است. او وقتی به دنیا می‌آید که همه‌ی اعضای خاندان منتظر پاقدم یک پسر و وارث هستند، اما گیس‌سیاه تمام تصورات آن‌ها را نقش بر آب می‌کند. با این حال او از محبت خانواده ازجمله زن اول پدرش تاجماه خانم برخوردار می‌شود و به برکت ثروت پدرش حتی در روزهای قحطی هم در رفاه و خوشی زندگی می‌کند.

از سوی دیگر با خواندن این رمان بخشی از وقایع تاریخی و مشکلات رفاهی آن روزگار پیش چشمتان مجسم خواهد شد. باید دید شخصیت اصلی داستان داستان قادر به تعیین سرنوشت خود و تجربه‌ای عاشقانه خواهد بود یا مجبور است تحت فشار خانواده به یک ازدواج سنتی تن در دهد؟

این داستان در بستر زمانی سال 1297 آغاز می‌شود و وقایع آن در طهران قدیم به وقوع می‌پیوندد. درون‌مایه‌ی غالبی که در رمان حاضر به چشم می‌خورد کلیشه‌های جنسیتی و سنتی نسبت به جنس زن است که به نوعی ظلم و نابرابری را در سطح جامعه‌ی ایران آن سال‌ها به نمایش می‌گذارد.

روزها می‌گذشت و بی‌بی خیلی کم می‌آمد پیشم، منم کم می‌رفتم یا بهتره بگم اصلا نرفتم! من به زندگی تو عمارت عادت کرده بودم و داشتم وابسته‌ی آقا رئوف می‌شدم و دیگه به گذشته زیاد فکر نمی‌کردم و هر روز با بچه‌ی توی شکمم حرف می‌زدم. منتظر بودم تا زودتر در آغوشم بگیرمش. کودکی که شده بود همه‌ی وجودم، برام یه معجزه بود. یه نشانه بود؛ نشانه از روزای تنهایی و سختی که با اومدنش تمام می‌شد و روزای پر از عشق و شادی شروع می‌شد. شکمم روز‌به‌روز بزرگ‌تر می‌شد. اون روز خوب یادمه تو عمارت نشسته بودم که یهو دردم گرفت. به حساب خودم و بی‌بی باید دو هفته دیگه زایمان می‌کردم، اما دردم چیزی دیگه‌ای می‌گفت! آفت زود رفت دنبال قابله گفتم: «یکی هم بفرست با درشکه بره دنبال بی‌بی…» اطاعت کرد!

دردم شروع شده بود هی می‌گرفت و هی ول می‌کرد. هول شده بودم. نمی‌دونستم باید چیکار کنم. می‌ترسیدم بلایی سر بچه‌ام بیاد. فقط دعا می‌خوندم. بدترین لحظات واسه یه زن این هست موقع زایمان تنها باشه؛ نه مادری، نه خواهری، نه دلسوزی. هیچکس نبود که آرومم کنه، یا بهم بگه چی کار کنم. فقط دعا می‌کردم. محمدم داشت می‌آمد. بچه‌ای که نیامده خودش اسمش رو آورده بود… قابله زودتر از بی‌بی رسید. دستور داد آب گرم کنند و آجر بیارن. بعد به آسیه گفت: «پارچه‌ی تمیز بیار».

به آسیه گفتم: «از پارچه‌های سفید چیت که خودم کنار گذاشتم بیار.»

قابله گفت: «وقت هست. هنوز وقتش نشده.»

– دارم می‌میرم. درد دارم.

قابله با بی‌خیالی چاییش رو هورت کشید و گفت: «باید نُه دردت بگیره، اینا درد نیست که، تازه کسی از درد زایمان نمرده.