در کتاب غوغای غزل؛ از سنایی تا سایه از هر شاعر نامبرده چهل غزل به عنوان نمونه آورده شده است. موضوع عمدهی تمام غزلیات برگزیدهشده، به زعم مولف کتاب، همانا عشق است. عشقی که چنانکه گفتهاند و میدانیم، جوهرهی هر غزل نابی است.
با مطالعهی کتاب غوغای غزل؛ از سنایی تا سایه، ضمن اینکه با فرازوفرودهای قالب غزل در تاریخ ادبیات فارسی آشنا میشویم، پای صحبت بزرگانی نیز مینشینیم که عشق و مستی را به عنوان درونمایه و گرانیگاه شعر و هنر خویش برگزیدهاند، بزرگانی که تا زبان فارسی زنده است، نامشان در ذهن هر گویشورِ این زبان به نیکی خواهد درخشید.
غزل، از زمان ظهور سنایی غزنوی در قرن پنجم هجری، به اصلیترین قالب شعری در میان سرایندگان پارسیگوی بدل شد. سنایی غزل را به اوج و اعتلایی رساند که تا پیش از آن خاص قالب قصیده بود. با سنایی غزل به محملی تبدیل شد که شاعر در آن، میتوانست فارغ از بایدها و نبایدها و به دور از هیاهوی زمانه، درونیترین تمناهای خویش را بیان کند. اینچنین بود که دو جریان عمده، غزل فارسی را جهت دادند: یکی جریان غزل عاشقانه، و دیگری جریان غزل عارفانه. غزل عاشقانه با سعدی به اوج رسید و غزل عارفانه، با عطار و مولوی. در این میان اما استثنایی بس مهم ظهور کرد: حضرت حافظ. در غزل حافظ عشق و عرفان به وحدتی نازدودنی دست یافتند. مزید بر آن، نقد اجتماعی و سیاسی نیز، نخستین بار با حافظ در غزل رخ نمود. شعر حافظ اینچنین، بدل به رسانهای شد که ذهنیت ایرانی در آن به کاملترین و هنرمندانهترین شکل ممکن منعکس شده است. مسیر حافظ را در دوران معاصر، امیرهوشنگ ابتهاج ادامه داد. همو که بهترین تصحیح از دیوان حافظ را، با عنوان «حافظ به سعی سایه» به دست داده است.
معرفی کتاب غوغای غزل؛ از سنایی تا سایه
قیمت نسخه الکترونیک