امروز که همه‌چیز دچار گذشت زمان شده و از اتفافات آن روز دور شده‌ایم، می‌توانم بگویم که بزرگ‌ترین ایراد نقشه‌ای که تبسّم برای من کشیده بود این بود که فکر می‌کرد با همچین بادی می‌تواند من را ریشه‌کن کند. این هم نشانۀ خامی‌اش بود و هم نشانۀ اینکه نتوانسته سیستم را به‌خوبی تجزیه‌وتحلیل کند. هرچقدر هم که آن روز و روزهای بعدش سعی کرد طوق توطئه را از گردنش باز کند و مرتب تکرار کند دلیل شخصی برای کارهای آن روزش نداشته، من یک نفر که باور نکردم و نخواهم کرد. روز اوّلم نیست که پشت این میزها می‌نشینم. عین همان مدرسه است؛ وقتی پشت میزمان تکان می‌خوردیم، معلمی که خودش این‌کاره بود می‌فهمید در فکر و قلبمان چه می‌گذرد. در واقع تصوّر تبسّم از این سیستم و اداره‌ای که تویش هستیم درختی است با شاخه‌های خشک و شکننده که با اوّلین تکان می‌شکنند.
بالاخره جایی خسته می‌شود و می‌خواهد برگردی سر کارت تا بتواند گلویی تر کند و معمولاً هم بعدش تو از جایگاهت خلع نخواهی شد. یعنی نه بابا از همان‌سال‌ها تا امروز با وجود تمام ملامت‌کردن‌هایش توانسته من را از جایگاه پسربودنش خلع کند و نه روحی می‌تواند و قدرتش را دارد که من را از معاونتش کنار بگذارد. دانستن این جزئیات است که از شما یک زیرآب‌زن حرفه‌ای می‌سازد. چیزی که تبسّم نمی‌دانست.