از روز بعد زودتر بیدار می شدم و خودم پیاده به مدرسه می رفتم. مادرم هیچ اعتراضی به همسایه نکرد و قضیه به فراموشی سپرده شد؛ درحالی که آن اتفاق در روان من به زندگی خود ادامه می داد. خودم را موجودی بدون قدرت و اختیار می دیدم که بر هیچ چیزی نمی تواند کنترل داشته باشد. پدرم از زندگی ما بیرون رفته بود؛ مادرم در زندگی من هیچ تأثیر مفیدی نداشت؛ فریبا مرا مثل مادر خودش فرض می کرد؛ و در خانه ای زندگی می کردیم که هرکس می توانست به بدن من دست درازی کند. آیا بودن پدرم در این خانه می توانست جلوی تعدی دیگران به من را بگیرد؟ در مورد مادرم چطور؟ شاید او را نیز مردان دوروبر اذیت می کردند و سکوت کرده بود! فریبا هنوز آن قدر بزرگ نشده بود که به عنوان یک طعمه دیده شود، ولی اگر یک روز او را می دزدیدند و برای آزادی اش پول می خواستند، چه!؟ پدرم در زندگی ما غایب بود و این غیبت به من اجازه می داد که دیگر او را قهرمان زندگی ام ندانم. به سمت مادرم می رفتم تا رابطه ای را که پدر از ما گرفته بود، احیا کنم؛ ولی مادر جوری با من بد رفتار می کرد که بیشتر حق شوهرش بود تا من. بنابراین احساس می کردم که مادرم مرا با پدرم همسان فرض می کند و خشم رو به شوهرش را سر من خالی می کند. با وجو این من چطور می توانستم بفهمم که در آینده قرار است تبدیل به زنی مثل مادرم شوم یا مردی مثل پدر!؟